شعر گقتن وحشیانه است

شعر گفتن وحشیانه است آقای سروش

متوجه هستید که منظور من ، اشاره به ابیات نقل شده از مولوی و حافظ نیست . استفاده از این اشعار در بسیاری از موقعیت ها ، جان مطلب را در خود دارد و به عمق کلام می افزاید ، اما آقای سروش ، شعر گفتن به مولانا و خیام و نیما خلاصه نمی شود ، بعضی اشخاص استاد شعر گفتن اند حتی اگر یک بیت از هیچ شاعری نقل نکند . شاعری یک مرام است ، مرام انسان هایی که سخن های زیادی بر زبان می آورند ، اما چیزی نمی گویند . حرف می زنند ، اما کل حرف آن ها را می توان در 2 جمله خلاصه کرد ، شاید هم کم تر. شعر گفتن وحشیانست آقای سروش. خیلی وحشیانه . باور کنید.
نامه ی بلند بالای شما را خواندم ، قبلا هم نامه هایی از این دست ، خطاب به رهبر ایران خوانده بودم ، از طرف آدم هایی که آن چنان که شما هستید ، روشنفکر نبودند . اما متاسفانه تفاوتی میان نامه ی شما و آن آدم های عادی ندیدم ، جز تسلط شما بر شعر خوانی ، تسلطی که نامه ی شما را به یک اثر هنری (به نظر من) تکراری تبدیل کرده. شعر گفتن ویروسی است آقای سروش ، به دور و برتان نگاه کنید ، از روشنفکران و جوانان سبز پوش ، همه و همه استعداد نابی در سراییدن شعر دارند.
شعر گفتن وحشیانه است دکتر سروش ، این را دوستی به من فهماند که در نوشته اش متن سخنرانی سید محمد خاتمی در روز 2 خرداد امسال را نوشته بود . حرف های " مردی با عبای شکلاتی " هم مانند نامه ی شما ، یک شعر بلند بالا بود ، شعری که هیچ چیزش یادم نمانده.
آقای سروش ، دین پژوهی امروز شما را می ستایم ، اگر چه در این ضمینه اطلاعات کمی دارم . اما نمی توانم به امثال شما ، زیاد اعتماد کنم . باور کنید این کار نه از روی کینه ، که از روی نگاه به تاریخ می کنم .
جناب سروش ، شما 35 سالتان بود ، شما یک جوان انقلابی ساده نبودید ، به قول آقای جعفری در اوج بلوغ عقلی و پختگی و درایتِ فکریِ موجود انسانی . شما 35 سالتان بود ، با معلومات بالا . چطور توانستید آن فرمان ها را به دانشگاه ها ابلاغ کنید ؟ چه کسی اول از اسلام ناب محمدی در علوم انسانی صحبت کرد ؟ شما یا رهبر امروز انقلاب ؟ حتما شما هم متن سخنرانی رهبری در مورد علوم انسانی را مطالعه کرده اید . با خواندنش کمی به فکر فرو نرفتید ؟ یاد مصاحبه های اول انقلاب خودتان نیفتادید ؟ یاد روز هایی که به جای رهبر فعلی شما و دوستانتان بر سر قدرت بودید .
مشکل این بود که شما هم تحت تاثیر شعر های زیبای دیگران بودید ، شعر هایی به زیبایی نامه امروزتان ، شعر هایی در نفی دیگران ، در نفی دشمن . در ساختن جزیره ی جمهوری اسلامی ، ساختن جزیره ای که فکر می کردید مستقل از جهان بیرون است.
نخواهید که به شاعران اطمینان کنم آقای سروش ، آن ها خوب شعر می سرایند اما بدبختانه چیزی نمی گویند . شاعران امروز ، دیروز بر سر قدرت بودند ، شما هم بودید ، شما هم مسبب وضعیت خفقان آور امروزید ، شما هم در ساخت این بدبختی ها سهم داشتید . لا اقل شجاعانه به اشتباهتان اعتراف کنید ، لا اقل امروز که میخ بر سر رهبر می کوبید ، سوزنی هم به خود بزنید ، اول انقلاب را یادتان بیاید ، دهه ی شاد شصت را هم . لا اقل دیگر امروز دست از شعر گفتن بر دارید و به فکر چاره باشید . این نامه ها دردی را دوا نخواهد کرد ، نامه هایی که جدای از یک جانبه گرایی و احساسی بودنشان ، سراسرتکراری اند و فقط به زبان های مختلف ، ساله است که نقل می شوند .
مردمان ایران احساسی اند آقای سروش ، مردمان ایران عاشق شعرند . شعر گفتن برایشان حکم لا لایی را دارد ، زود خوابشان می گیرد و شروع به دیدن رویاهای زیبا می کنند . برایشان حکم مواد مخدر را دارد ، کمی فکرشان را رها می کند و درد هایشان را تسکین می دهد . اما فقط تسکین می دهد ، حکم قرص آرام بخش برای یک فرد سرطانی .
شعر هیچ دردی را دوا نمی کند آقای سروش. شعر فقط آن ها را آرام می کند ، اما دردشان را دوا نخواهد کرد
شعر گفتن وحشیانست دکتر سروش. باور کنید


* نام متن برگرفته از متن علی خادمی در مورد سخنرانی سید محمد خاتمی در روز 2 خرداد