یک مسأله با نیویورکر داشتم، از من خواسته شده بود که طرحی برای این مجله درباره مذاکره محمود عباس و شارون بکشم. مدتی بعد یک پیام از مدیر هنری آنجا دریافت کردم که پیشنهاد می‌کرد گروهی سیاه‌پوش با نقاب پشت سر محمود عباس بکشم که دارند تیراندازی هوایی می‌کنند.
گفتم ایرادی ندارد، و این آدم‌ها را کشیدم، اما در سوی دیگر شارون را کشیدم که بمب دستش بود. ولی آن‌ها بمب‌ها را برداشتند. چون مدیر هنری نیویورکر، طرفدار اسرائیل بود. ایرادی هم ندارد، اما باید می‌گذاشت کار منصفانه بماند. اگر قرار است از یک طرف انتقاد کنی، باید بتوانی طرف دیگر را هم نقد کنی. ولی در این کشور وضع اینچنین نیست.
وقتی مدیر هنری نیویورکر از من خواست که بمب‌ها را بردارم، گفتم این‌ها بمب‌های کارتونی هستند. من حتی مثل گویا، نقاش اسپانیایی فضای خون و خونریزی را نمایش ندادم، کاری کردم در مقیاس طنز ترسیمی...
هیچ‌وقت باورم نمی‌شد که کار دیوید لوین سانسور شود!
این بر می‌گردد به این‌که چه کسی صاحب نشریه باشد. او قدرت دارد و چیزی را منتشر می‌کند که می‌خواهد، آن‌ها به همین راحتی تو را حذف می‌کنند. من قدرتی را که مردم خیال می‌کنند ندارم! مردم فقط طرح‌ها و نقاشی‌ها و چاپ مجدد آثار را می‌بینند.
مصاحبه ی نیک آهنگ کوثر با دیوید لوین - کارتونیست
( عالیه کاریکاتورهاش )
1 نظرات:
خیلی جالب بود.
هر جا بریم سانسور هم هست انگاری.
ارسال یک نظر