یک پایان تلخ ، بهتر از یک تلخی بی پایانه
این را همسر آلمانی شهاب حسینی ، در درباره ی الی به او گفته است . این جمله عینا برای الی هم نقل می شود ، و او ، مانند همان زن المانی ، یک پایان تلخ را به یک تلخی بی پایان ترجیح می دهد .
یک تلخی بی پایان . همان دردی که همه مان می خواهیم از دستش فرار کنیم . با متوصل شدن به هر وسیله ای ، هر طور که شده ، می خواهیم شیب نمودار را کم تر کنیم . جک ، مسافرت شمال ، و یا هر وسیله ی دیگر ، راه های کوچک ما برای خلاص شدن از تلخی های بی پایان است.
یک تلخی بی پایان جهنم است . خداوند قادر متعال ( اگر باشد ، یا هنوز باشد ، و یا بعدا به وجود بیاید ) راه حل مناسبی را برای جهنم خود انتخاب کرده . یک درد بی انتها ، دردی که درمان که هیچ ، مسکن هم ندارد . تلخی های پی در پی . درد هایی که مثله خره ، تا زمان بی زمانی ، روح انسان را می خورد . بله ! این سرنوشت سزاوار بدترین انسان های روی زمین است ، کسانی که فرصت اجرای عدالت در این جهان ، برای آن ها فراهم نشد. آن ها لایق بی امیدی اند . آنها لایق دیدن بی پایان ترین رنج ها اند.
اما جناب قادر متعال ( اگر باشید ، یا هنوز باشید ، و یا بعدا به وجود بیایید ) ، امید وارم که این نوشته را بخوانید و آن را به پرونده ی من اضافه کنید .احساس می کنم که شما در انتخاب بهشتتان ، بر خلاف جهنمتان ، بکر عمل نکرده اید . می دانید چرا ؟ چون من به عنوان یک انسان ( اگر چه 1 در بینهایت باشم) ، اصلا دوست ندارم که در بهشت موعود شما زندگی کنم . متاسفانه باید عرض کنم که بنده علاقه ی چندانی به حوریان فراوان و عشوه گر ندارم . من دوست ندارم کنار نهر هایی از عسل بنشینم و با ادریس پیامبر گپ بزنم . یا انجیری بکنم و بخورم و به صدای پرندگانی که مدام می خوانند ، گوش بدهم . من از شادی بی پایان خوشم نمی آید ، خداوند بزرگ . می دانید در مورد بهشت موعود چه حسی دارم ؟ حس کشیدن ال اس دی . همه چیز به طرز نفرت انگیزی شاد است . حتما شما بهتر از من می دانید که سیاه در مقابل سفید نمایان است و سراسر سفیدی جذابیتی ( حداقل برای من ) نخواهد داشت . اگر قرار است که ما دیگر ندانیم که بدی چیست و بدی برایمان تعریف نشده باشد ، فرق ما با فرشتگان بی اختیار چیست ؟ هنر نیست بی اختیار شاد بودن . وقتی ماری جوانا را در مغزت احساس می کنی ، بی اختیاری ، و لبخند می زنی . اما نمی دانی چرا لبخند می زنی ، چرا شادی . بی اختیاری ، درست مثله یک فرشته ی گوش به فرمان. یعنی منظورتان این است که ما به چهان می آییم و کار نیک می کنیم تا به درجه ای پایین تر از خودمان برسیم ؟ مگر شما نگفته اید که مای با اختیار از فرشتگان هم سر تریم ؟
پس جناب قادر متعال ( اگر باشید ، یا هنوز باشید ، و یا بعدا به وجود بیایید )، مرحمت کنید و مرا از حوری و عسل و خورشید همیشه تابان محروم کنید . بهشت برای من تلاقی عدالت و آزادی است ، با دامنه ی شعور بیشتر از اینی که دارم . بهشت برای من آن است که درآن مردم برابر به دنیا بیایند و واقعا هر کس به میزان کاری که می کند ، نتیجه ببیند . بهشت من آن جاست که بچه های فلج به دنیا نمی آیند . بهشت من آن جاست آدم ها در تصادف رانندگی نمی رند ، آن جایی که اختیارشان در استفاده از مغزشان از اینی که هست بیشتر شود ، جایی که اثر پروانه ای گند نزند به زندگی انسان ها . جایی که هر کس به اندازه ی تلاشش مزد بگیرد ، جایی که فرقی نکند فرزند یک کاگر باشی ، یا فرزند یک میلیونر . آن جایی که شرط برتری انسان به استفاده از مغز و پشتکار باشد ، نه مقدار ارثیه و شعور خانوادگی.
دوست عزیز ، من راه صحبت خصوصی با شما را نمی دانم . امیدوارم که زیر دستانتان این نوشته را بخوانند و به شما نشانش بدهند . امیدوارم که شما کمی در ساخت بهشت مورد نظر من ، فکر کنید . چون به نظر من ، در ساخت بهشت موعود از عکس همان فرمول جهنمی استفاده کرده اید :یک خوشی بی پایان ، بهتر از یک پایان خوشه ، به خیال اینکه بر عکس یک گزاره ی بد ، همیشه خوب است .

به نظر من این طور نیست . تلخ و خوش فرقی ندارد قادر متعال ، بی پایان بودن هر چیزی ، فاجعه است . چه در زمین ، چه در جهنم و چه در بهشت ، به نظر من یک خوشی بی پایان ، حتی بدتر از یک تلخی به پایانه ...
پس این را از طرف بنده ی کوچکتان داشته باشید و اگر جسارت نیست ، دفعه ی بعدی که خواستید در نظام بهشت ، اصلاحاتی کنید ، به جای تئوری قبلی ، این را در نظر بگیرید:
یک پایان خوش ، بهتر از یک خوشی بی پایانه.


به امید دیدار

مارسلون


پ.ن : تیکه درباره الی ، برداشت شخصی است از نقد سروش دباغ بر این فیلم