......

تاکید بی معنی آقای کروبی بر داشتن وزیر زن و یا وزیری از اقوام مختلف ، در دوره ی تبلیغات انتخاباتی ، برای من بسیار آزاردهنده بود . اگر ما آقای موسوی را متهم به پوپولیست بودن ،( به حق )، می کنیم ، شرط انصاف این است که همین را در مورد جناب کروبی نیز بگوییم. اصرار عجیب بر استفاده از وزیر زن ، به مثابه اصرار ورزیدن رقیب بر استفاده از نیروهای بسیجی است. اگر ما در حال حاضر ، موقعیت اسنتفاده از وزیر زن را نداریم ، ویا مدیران ارشد زنان در کشور وجود ندارد ( و یا بسیار کم است ) ، پس چه لزومی است که این شعار را بدهیم و به نفرت آور ترین شکل ، از زنان و اقوام دیگر ، استفاده ی ابزاری کنیم ؟ مشکل زنان ، وزیر شدن و یا نشدن نیست . یعنی شروع مشکل آن ها از وزیر شدن یا نشدن نیست . مشکل ساختاری است و با وزیر کردن زنان هم کاری از پیش برده نمی شود . مهم کار آمدی وزیران است ، نه جنسیت و امثالهم . چه فرقی دارد که مثلن وزیر رفاه ما زن باشد ، یا مرد ، یا هم ج.ن.س گرا یا قد کوتاه با ریش بلند یا قد بلند با موهای زرد ؟ شاید بگویید که رنگ مو و قد کوتاه ، قابل قیاس با جنسیت نیست ، اما من از شما می پرسم که اگر بحث ، بر سر کار آمد بودن باشد ، آیا صحبت در باب جنسیت ، به مسخرگی صحبت در مورد رنگ مو نیست ؟
بحث های دیگری چون قومیت هم همین داستان را دارد . با گماردن استاندار سنی ، مشکل کردستان حل نخواهد شد . اعمالی از این قبیل فقط موفق به ایجاد بمب رساننه ای خواهند شد ، موضوعاتی چون این اولین انتصاب وزیر سنی از اول انقلاب بوده ، یا همین در مورد زنان و ... ولی در عمل نه زنان به جایگاه واقعی خود می رسند ، نه اقوام ، چون همه مان خوب می دانیم که مشکل گماردن اشخاص نیست ، مشکل جلوگیری از رشد افراد و جنسیت های خاص در مراحل اولیه رشد اجتماعی است . مشکل آن جائی است یک مهندس برتر بلوچ با یک مهندس برتر فارس ، برابر ی ندارد
این سخن را به آقای کروبی گفتم ، اما فقط نیم نگاهم به اوست . چشمانم روی تصویر رئیس جمهوری بر روی تلویزیون خیره شده که دارد وزرای زن را اعلام می کند و وعده ی بیشتر شدن آن ها را نیز می دهد . چشمانم روی کارنامه ی این زنان خیره شده و مانده ام چه در موردشان بگویم .
چشمانم خیره شده ، خیره روی پوپولیسم